Dyktando Wrzesińskie

Nowalijka czy w koło Macieju?

Czyż program z niby-gwiazdami żwawo przemierzającymi, ale nie w tę i nazad, Półwysep Indochiński, to niestrawny, niemożebny półprodukt, jak rzecze nadbużańska fanka Julii Hartwig? Zżyma się na to bialskopodlaski choreograf pijący nie tużpowojenny burbon, ale wino zbożowe z dyskontu reklamowanego przez korpulentną dziennikarkę, według którego to medialny majstersztyk.

Szwarccharakterem i zarzewiem wszelkich konfliktów rzeczonego programu okrzyknięto żonę nie żonę chuderlawego okularnika z syndromem Piotrusia Pana. Zbierający głóg kubofuturysta z Żyrzyna, nocny marek nienawidzący niewykwintnego rostbefu, uważa, że niewiasta ta na pytanie „Którędyż do celu?” odpowie bez krzty zawahania: „Po trupach”. Z jej adwersarzami nie zgadza się odwiedzający rokrocznie cmentarz Rakowicki rutenista z Nietupy, zdobywca Buczynowych Turni, twierdzący, że show-biznes to nawet nie nadrzeczywistość, ale li tylko przedstawienie, w którym każdy gra. O niekoleżeńskiej zawodniczce, jak i o hat tricku monachijskiego napastnika nie słyszał w ogóle mól książkowy z Roszek-Wodziek, dla którego prościuteńkie pojęcia to woda Burowa, muhafaza i możylinek.

Dwudziestosześcioletni kutnowski urwipołeć, zadurzony w nadzwyczaj temperamentnej międzyborzance, po odpadnięciu za nieprzestrzeganie regulaminu nie fafuły, nie beksy-lali, ale wytatuowanego eksboksera, poprosił Ministerstwo Obrony Narodowej o medal za męstwo, bo przecież zniesienie takiego rozstrzygnięcia było nie lada osiągnięciem. Behawiorystka z Woli Uhruskiej, pomimo nielichego ischiasu protestująca przeciw hiperrestrykcyjnej ustawie antyaborcyjnej, skonsumowała paluchy z anchois i makaron al dente, po czym oparła się o wezgłowie z namalowanym sjeną Swarożycem, by kibicować nie całkiem perfekcyjnej Małgorzacie. Tłumacza Habermasa z Chociul, czytającego niedawno o hidżrze Mahometa, samozwańczego eksperta od Hełmu-Pirgi, Morsztynowskiej Banialuki, żadnego klituś-bajduś, zjeżyło od razu, że niektórzy uczestnicy zachowują się jak neokolonizatorzy, którzy wszędzie widzą motłoch w pipidówkach, podczas gdy to im do twarzy byłoby w gumofilcach.

Czy w obliczu tak przeogromnych emocji telewidzów nie powstanie kolejne celebryckie reality show? Toż to pewne jak bum-cyk-cyk!

Kuchenne cuda-niewidy

Nadwiślańscy zwolennicy in vitro i naprotechnologii, epikurejskiego hedonizmu i nihilizmu Schopenhauera zawieszają te skądinąd nie byle jakie dysputy, gdy pusty żołądek gra żałobny marsz w tonacji a-moll. Po zrobieniu kogla-mogla, upichceniu spaghetti czy usmażeniu okoniopstrąga nie wracają jednakże do owych rozważań, ale oglądają kuchenne popisy rodaków.

Samozwańczy kulinarni arcymistrzowie prezentują swoje talenty nierzadko postponowane przez jurorów. Z kolei gastronomiczni przedsiębiorcy mający niezły aranżacyjny miszmasz i marniutkie menu liczą, że kuchenne tsunami fundowane przez nader temperamentną blondwłosą restauratorkę sprawi, że w ich lokalu prima sort rozlegnie się rejwach tłumu zgłodniałych nie łachudrów, ale pierwszorzędnych klientów.

Technik zoolog z Suraża, istny quasimodo, dla obejrzenia odcinka ze staropolską kuchnią zrezygnował z hejtowania z bogoojczyźnianym zacietrzewieniem multikulturalizmu i uchodźców. Nadobna bełżyczanka, kochająca artyzm Żylis-Gary i Menuhina, odłożyła na fotel-leżankę książeczkę o hydatodach i warżkach, zaparzyła cappuccino, po czym patrzyła na nie najszczęśliwszą minę uczestnika po niedogotowaniu przezeń bakłażanów i jarmużu, co bezlitośnie wytknęli eksperci. Niezgrabna właścicielka dwuipółrocznego chihuahua z Borzechowa, dla której przedwczorajsze przeczytanie „Monachomachii” było nie mniejszym sukcesem niż siedemsetny wirtualny znajomy, chciałaby wystąpić w kulinarnych zmaganiach, choć póki co najlepiej idzie jej przyrządzanie hot dogów. „A nuż, widelec mi się uda” – rozmarza się, wypatrując w śreżodze cumulonimbusów. Mrzygłodzki bohemista, nie pierwszy z brzegu fan Szyszki-Bohusza i asamblaży Hasiora, tworzący niby-surrealistyczne bohomazy na dauhańskim półpłótnie, mający w ogrodzie nieszpułki i damarzyki, zauważył, że kilkunastosekundowe zbliżenia nazwy producenta przypraw zauważyłaby nawet jego niedowidząca od lat prababka.

O kulinariach wolał natomiast nie myśleć pewien mikrobiolog, nie lelum polelum, nie męczydusza, ale dusza człowiek z Ulhówka, który z narzeczoną, nie żadną harharą i niezgułą, ale przeuroczą pułtuszczanką, był niedawno na Nizinie Ocko-Dońskiej i placu Menażowym. Chwilowo cierpiący na rozstrój żołądka jegomość, siedząc w pulmanie, obawiał się, że za chwilę podróżująca tym pociągiem szefowa rządu spyta go o ulubione posiłki, a nawet miniwzmianki o jedzeniu mogły mieć dla niego przykre konsekwencje.

Wkrótce jednak i on zatęskni za jedzeniem. Polak głodny to Polak zły, jak mówi przysłowie. A od korzeni wszak nie uciekniemy.